Sylvester

Van jongs af aan toonde Sylvester interesse in genderfluïditeit en in de kerk zong hij met een hoge en meisjesachtige stem. Terwijl zaken als sport hem niet konden boeien, ontwikkelde hij een grote liefde voor muziek en dans, aangemoedigd door zijn moeder, met wie hij vaak zong en danste. In de jaren ‘60 werd hij lid van de Disquotays, een groep zwarte tiener drag queens die zich, zoals een ex-lid zei, “ergens tussen een straatbende en een studentenclub” bevonden. Ze trokken zich niets aan van de wet in Californië die crossdressing in het openbaar verbood en liepen zonder schaamte in volledige drag door de straten van South Central Los Angeles.

Op 23-jarige leeftijd verhuisde Sylvester naar San Francisco, een stad waar hij voelde dat hij echt zichzelf kon zijn. Vooral in het Castro-district vond hij een thuis in de gay en lesbische gemeenschap. Zijn durf om zichzelf te zijn, ondanks de toenmalige sociale acceptatie, werd een kenmerkend aspect van zijn persoonlijkheid.

In San Francisco sloot Sylvester zich aan bij een underground-groep genaamd The Cockettes. Maar hij wilde al snel een aparte act zijn en richtte in 1971 zijn Hot Band op. Maar pas als soloartiest zou hij echt succes gaan boeken.

Toen dit succes eenmaal kwam, kreeg hij de grote eer om in het San Francisco Opera House op te treden. Met deze monumentale gebeurtenis was hij de eerste disco- of popmuziekact die daar ten tonele verscheen. Dit optreden, compleet met glitter en symfonieorkest, werd een sociaal-cultureel hoogtepunt voor de stad en werd live opgenomen en uitgebracht als een zeer goed ontvangen album.

De dag van het concert, waarmee hij de sleutels van de stad in handen kreeg, is omgedoopt tot ‘Sylvester Day’. Deze prestaties vormden een baken van hoop tijdens een turbulente tijd voor de LGBTQ+-gemeenschap en de stad na de moord op de eerste openlijk homoseksuele politici in de VS Harvey Milk en burgemeester George Moscone.

Zijn optreden met het symfonieorkest in het San Francisco Opera House was slechts een van de hoogtepunten in een carrière die werd gekenmerkt door constante heruitvinding. Sylvester wilde fabulous zijn, een wens die uitdrukking gaf aan het idee dat je de ster bent in je eigen verhaal en het leven moet leiden als je authentieke zelf.

De muziekstijl van Sylvester was uniek en genre-overschrijdend. Zijn kerkelijke achtergrond en zijn bewondering voor zijn grootmoeder en moeder droegen bij aan zijn muzikale ontwikkeling. Als tiener werd hij ondergedompeld in gospelzang, een invloed die zijn leven lang in zijn muziek zou blijven doorklinken. Hij werd ook beïnvloed door artiesten zoals Etta James, met wie hij in de jaren ‘60 bevriend raakte, en speelde bigbandmuziek. Maar zijn grootste ontwikkeling als artiest maakte hij door toen hij zich bij The Cockettes voegde, een groep psychedelische, grotendeels homoseksuele artiesten. Hij vond zijn stem in verschillende groepen zoals de Disquotays en The Cockettes, waarmee hij de grenzen van gender en muzikale stijlen verkende. 

In de jaren ‘70 vormde hij zijn Hot Band en kwam hij in contact met zijn zielsverwanten Martha Wash en Izora Armstead van Two Tons of Fun, later beroemd als The Weather Girls. Zij gaven hem de vrijheid om zijn eigen geluid te creëren en samen maakten ze een extatische en unieke sound die mensen in de gay-gemeenschap aansprak. Sylvesters muziek was een fusie van disco, soul en gospel, en zijn optredens waren vaak theatraal en extravagant.

Sylvesters grote doorbraak kwam met de release van ‘You Make Me Feel (Mighty Real)’, een hit die hem over de hele wereld bekend maakte. Zijn unieke stijl en flamboyante persoonlijkheid maakten hem tot een sensatie op het podium en op televisie. Naast zijn muzikale succes, was hij een pionier in het bespreekbaar maken van genderfluïditeit en non-binaire genderidentiteit voordat deze termen überhaupt bestonden. Hoewel hij bekend stond als een disco-artiest, was Sylvester veel meer dan dat; hij was een artiest die zichzelf steeds opnieuw uitvond. Hij was een dynamische en ondefinieerbare artiest die zich met verschillende genres bezighield, zoals jazz, blues, gospel, rock, funk en soul.

Sylvester was veel meer dan alleen een zanger. Als zwarte, homoseksuele en flamboyante artiest die in geen enkel hokje paste in het Amerika van de jaren ‘70, was hij een pionier op vele fronten. Maar zijn muzikale talent en samenwerkingen mogen niet over het hoofd worden gezien.

Zijn meest opvallende samenwerking was die met Patrick Cowley, die net als hij tot de queer gemeenschap behoorde. Samen legden ze het fundament voor het Hi-NRG genre, een snelle elektronische variant van disco, dat na Donna Summers hit ‘I Feel Love’ populair werd. In de vroege jaren ‘80 had dit genre de traditionele disco vervangen en een eigen plek op de dansvloer veroverd.

Daarnaast was hij ook invloedrijk in het doorbreken van taboes. Volgens muziekwetenschapper Jason King was Sylvester een androgyne genderpionier, aidsactivist, en een zwarte queer legende. RuPaul heeft zelfs erkend dat Sylvester de weg heeft geëffend voor anderen in de wereld van drag.

Sylvesters invloed strekt zich uit tot moderne artiesten zoals Lil Nas X, en zijn levenslessen vormen nog steeds een inspiratiebron voor mensen van alle achtergronden. Zijn verhaal is er een van assertiviteit, niet alleen als zwart en queer persoon, maar ook als een individu die de ruimte durfde in te nemen die hem toekwam. Zijn leven en muziek moeten gevierd en herinnerd blijven worden.

Het heeft lang geduurd, maar Sylvester krijgt eindelijk de erkenning die hij verdient. Grote mediakanalen zoals Spotify tonen nu hun interesse en steun voor zijn nalatenschap. Dit heeft geleid tot een hernieuwde belangstelling voor zijn leven en muziek.

Zijn invloed is nog steeds merkbaar in de huidige cultuur. Jongere generaties, zoals de Nederlandse makers van de muzikale voorstelling ‘Queen of Disco’, vinden inspiratie in zijn verhaal. Ze zien zijn vrijheid en authenticiteit als een les voor iedereen, niet alleen voor degenen die zich identificeren als zwart of queer.

Het lijkt erop dat Sylvesters nalatenschap en invloed alleen maar zullen blijven groeien. Zijn muziek en zijn boodschap blijven relevant, en zijn verhaal blijft een bron van inspiratie voor degenen die streven naar authenticiteit en zelfacceptatie.

Ondanks de terugval in de populariteit van disco eind jaren ‘70, bleef Sylvester relevant. Hij sprak openlijk over zijn huwelijk met een man, lang voordat het homohuwelijk werd geaccepteerd, en benadrukte zijn eigen unieke identiteit.

In zijn laatste jaren vocht Sylvester tegen de toen onbekende ziekte AIDS en bleef hij ook – of juist – als patiënt een voorvechter van de LGBTQ+-gemeenschap. Zijn laatste openbare verschijning in een rolstoel tijdens de Pride-parade in San Francisco was een krachtige herinnering aan de menselijke kant van de strijd.

Sylvester was zijn tijd decennia vooruit, en zijn nalatenschap leeft vandaag nog steeds voort. Als zanger, androgyne pionier, en symbool voor authentiek leven, blijft hij een invloedrijke figuur in de muziek en cultuur.